از توي جواب هايي كه داري مي نويسي دارم مي فهمم كه حرفت چيز ديگه ايه و چيز ديگه اي نوشتي. شايد بايد تجديد كامنت كنم.
من فكر مي كردم از سخت گيري ها داري مينالي براي همين هم برات نوشتم كه سخت گيري ها خيلي ش توي دينمون نيست و از خودمون در آورديم.
ولي حالا كه مي بينم از كامنت هايي خوشت اومده كه همون عشق و مشق و اين ها رو وسط كشيدن مي تونم يه جوري ديگه حرف بزنم. يعني شايد اصلا براي همين نكته ها نوشتي اين پست رو. خودت نوشته بودي كه از عشق حسين و اين مقدس بازي ها حرفي نزنيم ولي آخرش از همون كامنتي خوشت اومد كه ياد عصر جمعه و شب چهار شنبه و خاك شهدا انداخته بودت. پس چي شد؟ مگه قرار نبود از اين خشك مقدس بازي ها حرف نزنيم؟ پس چرا دوباره احساسات گرفته ت؟ همين ديگه جلوي عشق حسين خودت كم مياري! نمي توني خودت رو نگه داري. جلوي دل گرفتگي هاي عصر جمعه كم مياري. مي بيني كه خودت هم نمي توني لذتش رو با لذت اين مسخره بازي ها مقايسه كني! مي بيني كه خودت هم داري امل بازي در مياري. پس بگرد تا بگرديم. امل بازي رو عشق است!
به جهنم كه هر ننه قمري چي ميخواد بگه. به جهنم كه ملت فكر مي كنن وقتي مي رقصن و مستي مي كنن دارن حال مي كنن. به جهنم كه ملت عقلشون نمي رسه كه با دو تا لباس عوض كردن و دو تا خنديدن و به غفلت گذروندن نمي شه حال كرد.
املي رو عشق است. عشق املي رو عشق است. اگه دنيا رو هم بخواي حال كني همين يكي بيشتر حال ميده.
آخرش هم :
با مدعي نگوييد اسرار ...
نمي دونم يه وقت ديدي بازم اومدم و كامنت گذاشتم برات. بي خيال. رفتيم سر كار اساسي! مگه نه؟
جاري باشي....
