سلام ....
 در زمونه ی وانفسا که چه عرض کنم ،در روزگار گل وبلبل ما یه کفتر دل بود که خیلی عاشق اطرافش بود.
میمرد برا اطرافش. با تب اطرافش تب میکرد وبا سرمستی اطرافش سجده ی شکر.
 تو هر کدوم از پروازاش که میخواست یه چیزی بشه ویا یه کاری بکنه همش با تیر وتنفنگ زبان و ترکش زخم زبان میخواستن جلوشو بگیرن.
 اون کفتره چون قرار پروازشو یکی دیگه صادر کرده بود وبه راه پروازش خیلی اعتقاد داشت با هیچ کدوم از اون تیرها وزخم ها به خود سستی راه نداد که هیچ، بالهایش رو محکم تر ومصمم تر میزد به هم. از این بوم به اون بوم. از اون بوم به اون بوم. فقط به فکر پرواز بود ولاغیر .... چون مصمم بود..... تنهای تنها.تنها میان تن ها!!
 مصم!!!!(کلیک کنید!)
توکلت علی الله ....
 راستی اون کفتره امٌل بود. بعدشم این که دردلام به روز شد!(کلیک)

التماس دعا ....
  یامحمد وعلی

نوشته شده توسط : حسن ک.نظری(امٌل جان)

نظرات دیگران [ نظر]