من آن كنيز خدايم كه يار طاهايم

منم كه مادر امّ الائمه زهرايم

به افتخار كنيزي مصطفي اين بس

كه من شريك نبي در نشاط و غمهايم

خداست شاهد حالم كه من چه‏ها ديدم

اگر چه شاد ز يك عمر امتحانهايم

گهي به شعب ابي طالبم گواه بلا

گهي ستم كش اهل حجاز و بطحايم

اگر بهشت برين جايگاه شأن من است

براي اينكه به دنيا مطيع مولايم

ز نيش طعنه نمام‏هاي آل قريش

هنوز وارث درد و بلاست زهرايم

تمام هستي خود را به عشق بخشيدم

به عشق اينكه به بيت نبي است مأوايم

ولي چه زود شنيدم پس از من و احمد

حريم عشق بسوزد به دست اعدايم

ستم به فاطمه‏ام از قديم عادت داشت

از آن زمان كه به دل بود انيس غمهايم

هميشه فاطمه مي‏گفت از درون با من

كه من يگانه معين تو در بلاهايم

خدا گواه بسوزم از اين كه در غم و درد

نبود سايه من بر سر تو، اي وايم

مرا كفن ز بهشت آيد اي خداي حسين

اگر چه مادر آن بي كفن به صحرايم